De woorden in dit verhaal zijn:
viool, kat, slak, oren, steen, koets, broer, ster, boek en moederdag
Verhaal:
Libian en haar broer Wim lopen naast elkaar over een smal paadje tussen twee huizen door! Ze hebben die doorgang gekozen, omdat ze dan sneller bij hun school komen. Ze waren niet snel genoeg geweest, nadat zij van huis vertrokken waren. Een dikke slak, die misschien wel wilde, maar niet snel vooruit kon komen. Maar dat weten jullie wel hè?
Lilian en Wim zijn toen even op hun knieën gaan zitten. Ze wilden alles goed kunnen bekijken. Wim wilde zijn juf vertellen, wat hij gezien heeft. Dat doet hij tijdens het speelkwartier. De juf lacht en zegt:” Ik heb thuis een boek met allemaal beestjes. Dat kruipende geval dat jullie zagen staat er ook in. Ik zal het wel eens laten zien. Ik kreeg het op moederdag van mijn zoon!”
Als ze weer naar hun klas gaan, zegt de juf:” Zien jullie die grote steen daar liggen? Daaronder leven vast ook nog veel kleine beestjes. Er zijn altijd mensen geweest, die daarover verhalen geschreven hebben. En nu nog schrijven velen daarover! Maar nu moeten jullie goed uitkijken waar je loopt. En niet naar de grond loeren! Er is veel verkeer op de weg!”
Je moet inderdaad goed opletten. Sommige fietsers rijden zelfs over de stoep. Dat mag natuurlijk niet. “Ik weet, waarom het zo druk is!”, zegt Lilian. “Er komt een koets voorbij. Daarin zit een bekende ster. Ze kan heel mooi zingen! Ook heeft ze in veel films gespeeld. Ze zit er niet alleen in. Maar samen met haar nieuwe man! Ze rijden ook voor ons huis langs. Vanuit de slaapkamer van papa en mama kan ik alles goed zien. Mijn vriendin mag ook meekijken. Zij kan vanuit hun huis niets zien!”
Plotseling schiet er een kat voor Lilian en Wim langs en rent de weg op. Gelukkig bereikt hij toch zonder een ongeluk de overkant.
Als Lilian en Wim de straat waar zij wonen ingaan, zetten ze allebei de handen tegen de oren. Dit willen ze niet horen. Wat een akelig geluid. Wie speelt daar zo verschrikkelijk op een viool? Opeens horen ze een gebrul. Ze horen nu ook wie het is. Een oude man in huis nummer 13. Hij roept: “Hij heeft zijn pootje gebroken. Hij kan nu niets meer laten horen! Alleen dit!” Er klinkt geroffel op hout.
Het lijkt, of hij met zijn strijkstok op de onderkant van het muziekinstrument slaat. “Ik wil een nieuwe!” Schreeuwt hij. Dan is het stil en dat blijft het. Is dat zijn laatste kreet? Is dit een dag vol verrassingen?
